به امید یک چنین روزی.

مینویسم تا که شاید کمی خود را تسلی دهم. آری ما آن نسل

سوخته افغان زمین هستیم که به خاطر قدرت طلبی و حرص جاه و

جلای بزرگانمان به این حالت رسیده ایم. نسل سوخته ، نسل محروم،

نسل آواره نسل بی بهره از محبت زادگاه و نسلی نسبتا دور از علم و دانش.

اما تا کی ؟ سوال این است آیا این سرگذشت تاریک و سرد همراه با

درد برای نسلهای آینده ی ما تکرار خواهد شد ؟ آیا آنها نیز مانند ما از وطن و

زادگاه دور خواهند ماند؟ آیا این سرنوشت

و گذشته ی تاریک برای آنها دوباره تکرار خواهد شد ؟
آیا این حس بد بینی اقوام نسبت به هم دیگر دوام پیدا خواهد کرد ؟
به خدا که نمیخواهم که یک یا چند نسل دیگر جامعه ی ما، دچار یک

سرنوشت شوم و تاریک به مانند ما شوند.

ای کاش به جای تبعیض و نژاد پرستی،

بذر محبت و دوستی را بکاریم. چه خوب میشود اگر همبستگی ملی

را در نظر گرفته و از منافع شخصی خود به سود منافع ملی بگذریم.

امید دارم که دیر یا زود یک چنین روزی آمدنی است اما این کار فقط

با روی کار آمدن افکار مثبت و اندیشه های نوین کارساز است.
به امید یک چنین روزی.

علی سینا