زان پيش که بر سرت شبيخون آرند
فرمای که تا بادۀ گلگون آرند
تو رز نيی ای غافل نادان که تورا
در خاک نهند و باز بيرون آرند
فرمای که تا بادۀ گلگون آرند
تو رز نيی ای غافل نادان که تورا
در خاک نهند و باز بيرون آرند
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
آن چيست كه آن را نخورد هرگز زن گر مـرد خورد قوي شود او را تن نرم است و لطيف است ولي در خوردن ... -
سر و پا نغمه سوز و گداز است سر و پا آتش عشق و نیاز است سر و پا ناله هستم و خاموش است به ظاهر خاموش و باطن به جوش است چون آتشی سر تا به پ... -
این چه شوریست که در دور قمر میبینم همه آفاق پر از فتنه و شر میبینم هرکسی روز بهی می طلبد از ایام علت آن است که هر روز بدتر میبینم اب...
No comments:
Post a Comment