سلمان ساوجي

چند گویی با تو یک شب روز گردانم چو شمع
‎من عجب دارم گر امشب تا سحر مانم چو شمع

‎رشته عمرم به پایان آمد و تابش نماند
‎چاره‌ای اکنون به جز مردن نمی‌دانم چو شمع

‎می‌دهم سررشته خود را به دست دوست باز
‎گر چه خواهد کشت می‌دانم به پایانم چو شمع

‎آبم از سر درگذشت و من به اشک آتشین
‎سرگذشت خود همه شب باز می‌دانم چو شمع

‎دامنت خواهم گرفت امشب چو مجمر ور به من
‎بر فشانی آستین من جان بر افشانم چو شمع

‎بند بر پای و رسن در گردن خود کرده‌ام
‎گر بخواهی کشتنم برخیز و بنشانم چو شمع

‎گر سرم برداری از تن سر نگردانم ز حکم
‎ور نهی بر پای بندم بند فرمانم چو شمع

‎احتراز از دود من می‌کن که هر شب تا به روز
‎در بن محراب‌ها سوزان و گریانم چو شمع

‎رحمتی آخر که من می‌میرم و بر سر مرا
‎نیست دلسوزی به غیر از دشمن جانم چو شمع

‎مدعی گوید که سلمان او تو را دم می‌دهد
‎گو دمم می‌ده که من خود مرده آنم چو شمع

/سلمان ساوجي/