بهارِ سعید

اندیشه را زبان گواراست پارسی
 هر واژه یک نگینه ی گویاست پارسی

از هر دهن ز بسکه دل انگیز می چمد
 گویی سروش بردن دلهاست پارسی

شبها نیوشه، کودک گهواره ی مرا
 شیرینی ترانه ی فرداست پارسی

برخاست از «دهار» و فرا رفت هر کنار
 بس پهنه را هنرکده آراست پارسی

آوازه ساز بلخ و سمرکند و دامغان
 شیراز و غزنه ، توس و هریوا ست پارسی

فردوسی و سنائی و خیام و مولوی
 حافظ فروغ و رابعه ی ماست پارسی

از رودکی و حنظله تا روزگار من
 آمو ترین سروده ی دریاست پارسی

پیشینه ی ترا ز چه آغاز سر نهم؟
 زیرا هزاره هاست که برپاست پارسی

نازم به یادگار نیاکانیم، نگر
 پیداست هر چکامه که زیباست پارسی

برگیزه ی شناسه ی من، وخش چامه ام
 ای خوش که سرزمین مرا خاست پارسی

پرپر کنم درود، « بهارِ سعید » را
 در پیش پا اگر که پذیراست پارسی

بهارِ سعید