مولانا/

هوسی است در سر من که سر بشر ندارم
 من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم

دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی
 من از او به جز جمالش طمعی دگر ندارم

کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس
 چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم

سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی
 که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم

سفری فتاد جان را به ولایت معانی
 که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم

ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند
 تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم

چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد
 که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم

بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن
 دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم

تبریز عهد کردم که چو شمس دین بیاید
 بنهم به شکر این سر که به غیر سر ندارم

/مولانا/