فانی

مرغ سخن‌سرای من، باز به لانه می‌رسد
یار گریزپای من، بر در خانه می‌رسد

غم برود زدل برون، شادی دل شود فزون
آن به اشاره می‌رود،‌ این به بهانه می‌رسد

یار چو یار ما شود، دل ز قفس رها شود
بال نشاط وا شود، چنگ و فغانه می‌رسد

کینه ز سینه‌ها رود، غصه ز دل جدا شود
خنده به کوچه‌ها دود، خانه به خانه می‌رسد

فانی خسته‌دل بیا، مژده رسان به مرغکان
روح به سبزه می‌دمد، جان به جوانه می‌رسد
فانی