من آن مفهومِ مجرد را جُسته ام.

من آن مفهومِ مجرد را جُسته ام.

پای در پایِ آفتابی بی مصرف
که پیمانه می کنم
با پیمانه یِ روزهایِ خویش که به چوبین کاسه یِ جذامیان ماننده است،
من آن مفهومِ مجرد را جُسته ام
من آن مفهومِ مجرد را می جویم.

پیمانه ها به چهل رسید و از آن بر گذشت.
افسانه هایِ سرگردانی ات
ای قلبِ در به در
به پایانِ خویش نزدیک می شود.

بی هوده مرگ
به تهدید
چشم می دَرانَد:
ما به حقیقتِ ساعت ها
شهادت نداده ایم
جز به گونه یِ این رنج ها
که از عشق هایِ رنگینِ آدمیان
به نصیب برده ایم
چونان خاطره ئی هر یک
در میان نهاده
از نیشِ خنجری
با درختی.

◘

با این همه از یاد مبر
که ما
ـــ من و تو ـــ
انسان را
رعایت کرده ایم
( خود اگر
شاه کارِ خدا بود
یا نبود)،
و عشق را
رعایت کرده ایم.

◘

در باران و به شب
به زیرِ دو گوشِ ما
در فاصله ئی کوتاه از بسترهایِ عفافِ ما
روسبیان
به اعلامِ حضورِ خویش
آهنگ هایِ قدیمی را
با سوت می زنند.

( در برابرِ کدامین حادثه
آیا
انسان را
دیده ای
با عرقِ شرم
بر جبین اش؟)

◘

آن گاه که خوش تراش ترینِ تن ها را به سکه یِ سیمی توان خرید،
مرا
ـــ دریغا دریغ ـــ
هنگامی که به کیمیایِ عشق
احساسِ نیاز
می افتد
همه آن دَم است
همه آن دَم است.

◘

قلب ام را در مجریِ کهنه ئی
پنهان می کنم
در اتاقی که دریچه ئی ش
نیست.
از مهتابی
به کوچه یِ تاریک
خم می شوم
و به جایِ همه نومیدان
می گریم.

آه
من
حرام شده ام!

◘

با این همه، ای قلبِ در به در!
از یاد مبر
که ما
ـــ من و تو ـــ
عشق را رعایت کرده ایم،
از یاد مبر
که ما
ـــ من و تو ـــ
انسان را
رعایت کرده ایم،
خود اگر شاه کارِ خدا بود
یا نبود.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ