برو ای زاهد و دعوت مكنم سوی بهشت
كه خدا خود ز ازل بَهرِ بهشتم نسرشت!
كه خدا خود ز ازل بَهرِ بهشتم نسرشت!
منعَم از مِی مكن ای صوفی صافی! چه كنم
گر خدا طينت ما را به مِیِ صاف سرشت؟
گر خدا طينت ما را به مِیِ صاف سرشت؟
تو و تسبيح و مُصَلّا و رهِ زهد و صلاح
من و ميخانه و زُنّار و رهِ دِيْر و كُنِشْت!
من و ميخانه و زُنّار و رهِ دِيْر و كُنِشْت!
صوفی آن صافِ بهشتی نبوَد، زانكه چو من
خرقه در ميكده‌ها رهنِ میِ ناب نهشت.
خرقه در ميكده‌ها رهنِ میِ ناب نهشت.
لذتِ عيشِ بهشت و لبِ حورش نبوَد
هر كه او دامن معشوق خود از دست بهشت.
هر كه او دامن معشوق خود از دست بهشت.
حافظا! لطف حق ار با تو عنايت دارد
باش فارغ ز غمِ دوزخ و شادیّ بهشت!
باش فارغ ز غمِ دوزخ و شادیّ بهشت!
No comments:
Post a Comment