داود سرمد

اینجا گیاہ ھرزۂ خود روی ِ بی ثمر
با بوتہ ھای خار
پیوند خوردہ است.
اینجا چراغ لالۂ خونین ِ آرزو
از تند باد یأس
دیریست مردہ است.

اینجا درخت بید
کز خون ِ پاک ِ قلب ِ زمین نوش کردہ است
اکنون کہ زیر ِ جلد ِ درشت وسیاہ خویش
چون غول ِ چاق وخیرہ سری جوش خوردہ است
احسان ِ مادرانۂ این خاک ِ پاک را
با ننگ ِ جاودانہ فراموش کردہ است

در سایۂ فسردگی ِ سرد ِ برگ ِ بید
یک باغبان پیر
آسودہ بی خیال
دیری ست خفتہ است.

تک بوتہ ھای وحشی ِ گل گر چہ رُستہ اند
اما ھزار حیف
کز دست ِ گرم ِ نور طلایی ِ آفتاب
آنسان کہ می سزد
در عمر خویش هیچ نوازش ندیدہ اند
چون چتر ِ شاخ ِ بید
برگاھوارہ ھای غم آلود غنچہ ھا
افگندہ سایہ ِ سرد
چون کوہ ِ رنج و درد.
زنیروی ھر کدام
افسردہ و خنک زدہ و نا شگفتہ است
در دست و پای نازک ِ با لندگی و رشد
زنجیر ِ تاب خوردۂ پیچک تنیدہ است.

دیوار ھای باغ کہ از دست ِ برف و باد
از پا نشستہ اند
دیگر بروی دزُد
دیوار نیستند
دیگر بہ چشم ِ حرص چپاولگرانِ باغ
چون خار نیستند

ھر روز دزد تشنہ لب از دور دست ھا
آید زخون ِ باغ کشد ساغر ِ شراب
بی آنکہ باشدش زھیاھوی باغبان
یکذرہ اضطراب
در ھر قدم ھزار امید ِ نھفتہ را
با پای کور خویش لگد مال می کند
با میدہ بیز سنجش ِ غارتگرانہ اش
تخمِ تلاش را کہ زدہ ریشہ زیر خاک
از خاک بر کشیدہ و غربال می کند.

ھر چند شعلہ ھای ِ ستم سوز ِ نالہ ھا
در رھرو ِ گلوی ِ غم ِ غنچۂ جوان
چندین گرہ زدہ
اما بہ گوش ِ خار
حرفی نگفتہ است
رازش نھفتہ است.