عقدهء دل جز به اشکِ حسرتم، وا کی شود؟
تا نگریم خون، دلم خالی چو مینا کی شود؟
با لبِ پیمانه هر شب نو کُند پیمانِ عشق
بوسه‌ای زان لعلِ نوشین، روزیِ ما کی شود؟
ناصحم گوید: صبوری پیشه کن در عشقِ دوست
کز صبوری بِه شود دردِ تو، امّا کی شود؟
با قضای آسمان تدبیرِ ما بی‌حاصل است
خس حریفِ موجِ طوفان‌خیزِ دریا کی شود؟
بندِ عصیان را ز جان با دستِ طاعت برگشای
این گره گر وا نشد امروز، فردا کی شود؟
تیرگی از چهرهء بختم نشوید سیلِ اشک
زشت‌رو با کوششِ مشّاطه زیبا کی شود؟
وصل اگر خواهی، فشان اشکی که کس در این چمن
یارِ گُل بی دیده‌ء تر، شبنم‌آسا کی شود؟
طایرِ زیرک خورد کمتر فریبِ دانه را
جانِ ما مفتونِ رنگ و بوی دنیا کی شود؟
عشقِ خوبان برنیانگیزد دلِ ما را دگر
گرم از این آتش، دلِ افسردهء ما کی شود؟
گوهر آن یابد که از دریا نیندیشد رهی
تا نبینی زحمتی، راحت مهیّا کی شود؟
رهی معیری - غزل "اشک حسرت
No comments:
Post a Comment