صائب تبریزی

از باد دستی خود ، ما میکشان خرابیم
در کاسه سرنگونی ، همچشم با حبابیم

با محتسب به جنگیم ، از زاهدان به تنگیم
با شیشه‌ایم یکدل ، یکرنگ با شرابیم

آنجا که میکشانند ، چون ابر تر زبانیم
آنجا که زاهدانند ، لب خشک چون سرابیم

در گوش عشقبازان ، چون مژدهٔ وصالیم
در چشم می‌ پرستان ، چون قطرهٔ شرابیم

با خاص و عام یکرنگ ، از مشرب رساییم
بر خار و گل سمن ریز ، چون نور ماهتابیم

آنجا که گل شکفته است ، شبنم طراز اشکیم
آنجا که خار خشک است ، چشم تر سحابیم

چون می به مجلس آید ، از ما ادب مجویید
تا نیست دختر رز ، در پردهٔ حجابیم

در پلهٔ نظرها ، هرگز گران نگردیم
ما در سواد عالم ، چون شعر انتخابیم

صائب تبریزی