نه هـــوای آرمیدن ، نــــه خیال ِخواب دارم

نه هـــوای آرمیدن ، نــــه خیال ِخواب دارم
ز حصــــارشب گـــــــذشتم ، سر ِآفتاب دارم
نکنــــــم درنگ دیــــگر به گل ستاره چیدن
سحرم به خویش خوانَد که چنین شتاب دارم
ز نسیـــــم ِبامـــدادی ، خبـــــــر سپیده پرسم گل صبح تـــا نـــروید ، غم بی حساب دارم
ز خیـــــــال چشم پوشم که حقیقت است پیدا
به ســــراب دل نبـــــــازم که امیدِ آب دارم
روم و کسی نداند به چــه حال می روم من
که ز جنگِ نور و ظلمت،به دل اضطراب دارم
چو دگر ز شهر ظلمت، به هزار مکر و حیلت
به دیـــار نور رفتـم ، ز چه پیچ و تاب دارم
من و کنجی و کتابی ، چه درست انتخابی
که نه شوق ِباده نوشی، نه شرابِ ناب دارم
چو ز خود تهی شوم من، ز هوای او شوم پُر
به محیطِ پُــــــر تلاطم ، صفتِ حباب دارم
شده ام ز ساده لوحی،ب ه فریبِ وعده خوشدل
ز گلی کــــه بــو ندارد ، طمع ِگلاب دارم
بُتِ من درآی از در، به دوب وسه رخصتم ده
که از ان لبـان ِمیگون ، هوس شراب دارم
به خرابی و عمارت ز تو می رود اشارت
چو خراب می پسندی، دل ِخود خراب دارم
"نه شبم، نه شب پرستم که حدیثِ خواب گویم"....(مولوی)
نه حدیثِ خواب گویم، نه خیال ِخواب دارم