شهریار

نیما غـــــم دل گو که غریبانه بگــــرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگـــرییم

من از دل این غـار و تو از قلــــه آن قاف
از دل بهــم افتیم و به جانانه بگــــرییم

دودیست در این خانه که کــــوریم ز دیدن
چشمی به کف آریم وبه این خانه بگرییم
آخـــــــر نه چراغیم که خندیم به ایوان
شمعــیم که در گوشه کاشانه بگرییم
من نیز چو تو شاعر افســـانه خویشم
بازآ به هم ای شاعر افســــانه بگرییم
از جوش وخروش خم وخمخانه خبر نیست
با جوش و خروش خُم و خُمخـــــانه بگرییم
با وحشــــــت دیوانه بخنــدیم و نهانی
در فاجعه حکمــــــــــت فــرزانه بگرییم
با چشم صدف خیـــــز که بر گردن ایام
خرمهــــــــره ببینیم و به دردانه بگرییم
بلبل که نبودیم بخوانیم به گلـــــــــزار
جغــدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم
پروانه نبودیم در این مشعـــــــله باری
شمعی شده در ماتم پروانه بگــــرییم
بیگانه کند در غــــــم ما خنده ولی ما
با چشم خــودی در غم بیگانه بگرییم
بگذار به هــــــــذیان تو طفلانه بگرییم
ما هم به تب طفل طبیبانه بگـــــرییم
شهریار