ضیا قاری زاده---- غلام همت والای بابه خارکشم

غلام همت والای بابه خارکشم
که خار غم کشد و منت خسان نکشد

ز صبح تا سر شب پای وی به رفتارست
عجب که آبله از دست او فغان نکشد

ز دشت تا سر بازار اشک آبله اش

خطی کشیده ز گوهر که کهکشان نکشد

ز بار خار ازان شانه اش نشد خالی

که بار منت دونان پی دو نان نکشد

رهین دوش خود و پای خارپوش خود است

ازانکه منت مرهم ز ناکسان نکشد

همیشه تکیه به بازوی خویشتن دارد

ز دستگیری بیگانه امتنان نکشد

عروس خوشگل مقصد کسی به دوش کشد

که نقد وقت ز کف مفت و رایگان نکشد