اشکِ شوق

اشکِ شوق

دیر آمـــــدی که دســـــــت ز دامن ندارمت

جان مــــــژده داده ام که چوجان در برآرمت

تا شویمت از آن گُلِ عـــــــــــــارض غبار راه

ابری شـــــــدم ز شوق که اشگـی ببارمت

عمـــــــری دلم به سینه فشـردی در انتظار

تا درکشــــــم به سینـــــه و در بَر فشارمت

این سان که دارمت چو لئیمان نهــان زخلق

ترســــــــم بمیــــــــرم و به رقیبان گذارمت

داغِ فـــــــــراق بین که طربنـــــــــامه وصال

ای لاله رخ ، به خـــونِ جگـــــر می نگارمت

چند است نرخِ بوسـه به شهر شما که من

عمری است کزدو دیده گُهَـر می شمارمت

دستی که در فــــــــراق تو میکوفتم به سر

باور نداشتــــــــم که به گـــــــــردن درآرمت

ای غــــــــم که حقِ صحبت دیرینه داشتی

باری چو می روی به خــــــدا می سپارمت

ازجویبـــــــــــارچشــــــــمِ تَرَم سایه وامگیر

تاچون مـــــــــژه،نهــــــــــــالِ تَفَرُج بکارمت

روزی که رفتــــــــی از برِ بالیـــــــن شهریار

گفتــــــــم که ناله ای کنـــم و بر سر آرمت

شهریار