نیما غـــــم دل گـــــــو که غریبانه بگرییم
سر پیش هـــــــم آریم و دو دیوانه بگرییم
من از دل این غـــــار و تو از قُــــله آن قاف
از دل بهــــــــــم افتیم و به جانانه بگرییم
دودیست در این خــــانه که کوریم ز دیدن
چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم
آخر نه چراغیـــــــم که خنـــــدیم به ایوان
شمعیــــــم که در گوشه کاشانه بگرییم
این شانه پریشان کن کاشانهِ دلهـاست
یک شب به پریشانی از این شانه بگرییم
من نیز چو تو شاعــــــــر افسانه خویشم
بازآ به هم ای شاعـــــــــر افسانه بگرییم
پیمان خط و جــــــام یکی جرعه به ما داد
کز دُورِ حریفان دو ســــــــه پیمانه بگرییم
برگشتن از آیین خــــــــرابات نه مَردیست
مِی مُردهِ بیا در صَـــــــفِ میخـانه بگرییم
ازجوش وخروش خُم وخُمخانه خبـر نیست
با جوش و خروشِ خُـــم و خُمخـانه بگرییم
با وحشـــــــتِ دیوانه بخنــــدیم و نهـانی
در فاجعه حکمـــــــتِ فـــــــــرزانه بگرییم
با چشمِ صــــــــدف خیـز که بر گردن ایام
خـرمُهـــــــــــره ببینیم و به دُردانه بگرییم
آیین عروسی و چَک و چــــانه زدن نیست
بستند همه چشـــم و چک و چانه بگرییم
بلبل که نبـودیم بخوانیـــــــــــــم به گلزار
جغـــــــدی شده شبگیـر به ویرانه بگرییم
پروانه نبـــــــــــودیم در این مشعـله باری
شمعـی شده در ماتَـــــــم پروانه بگرییم
بیگانه کند در غـــــــــــم ما خنده ولی ما
با چشمِ خودی در غــــــــمِ بیگانه بگرییم
بگذار به هَـــــــــــــذیانِ تو طفلانه بخندند
ما هم به تب طفـــــــــــل طبیبانه بگرییم
ما هم به تب طفـــــــــــل طبیبانه بگرییم
شهریار
No comments:
Post a Comment