آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس

آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس

آن چنان ســـــوختم از آتش هجران که مپرس

گِله ئی کـــــــــردم و از یک گِله بیگانه شدی

آشنایا گِله دارم ز تو چنــــــــــــدان که مپرس

مَسنَدِ مصـــــــــــر تو را ای مَهِ کنعـان که مرا

ناله هائی است در این کلبه احـزان که مپرس

ســـــــرو نازا گَــرَم اینگونه کِشی پای از سر

مَنَت آنگونه شـــوم دست به دامان که مپرس

گوهــــــــر عشق که دریا همه سـاحل بنمود

آخـــــــرم داد چنان تخته به طـوفان که مپرس

عقل خوش گفت چو در پوســـــت نمیگنجیدم

که دلی بشکند آن پسته خنــــدان که مپرس

بوسه بر لعــــــــــــل لبت باد حَلالِ خـط سبز

که پلی بسته به سرچشمه حیوان که مپرس

این که پرواز گرفته است همـــــــــای شوقم

به هواداری سرویست خـــــــرامان که مپرس

دفتر عشق که سرخط ، همه شوق است وامید

آیتی خواندمــــــش از یاس به پایان که مپرس

شهـــــــــریارا دل از این سلسله مویان برگیر

که چنانم من از این جمع پریشان که مپرس

شهریار