شب را گريستیم سحر را گريستيم

چنین سرود و فرياد آزادي شد. و چتین گريست و علم جريان ادبيات مقاومت را بلند كرد. عاصي يك بغل نوازش، يك دامن عطوفت و يك دريا اشك بود. چه كسي جز او چنين " ده و ديارخاك بسررا گريسته است" ؟

گريستیم
شب را گريستیم سحر را گريستيم
ما گام گام راه سفر را گريستيم

وقتي كه ميزد ند سپيدار باغ را
ما يك بيك صداي تبر را گريستيم

دست و دهان بسته به فرياد آمديم
يعني تمام خون جگر را گريستيم

در سرزمين حادثه و داربست شعر
روز و شب سياه هنر را گريستيم

بر آستان آتش و خاكستر مراد
آيينه دار و آيينه گر را گريستيم

باري ز مرگ و مير چو فارغ شديم ما
ده و ديار خاك به سر را گريستيم

مضمون گريه كم نشد از دور و پيش ما
هرچند كه بلا و بتر را گريستيم