آدمی پير چو شد حرص جوان می‌گردد

اشعار صائب تبریزی در باب جوانی و پیری

آدمی پير چو شد حرص جوان می‌گردد / خواب در وقت سحرگاه گران می‌گردد

پيری مرا اگر چه فراموشكار كرد / از دل نبرد ياد زمان شباب را 

پيری و طفل مزاجی به هم آميخته‌ايم / تا شب مرگ به آخر نرسد بازی ما 

ريشه ی نخل كهنسال از جوان افزونتر است / بيشتر دلبستگی باشد به دنيا پير را 

هر چند گرد پيری بر رخ نشست ما را / مشغول خاك‌بازی است دل برقرار طفلی 

چهره را از عشق خوبان ارغوانی كرده‌ايم / شوخ چشمی بين كه در پيری جوانی كرده‌ايم

گفتم از پيری شود بند علايق سست‌تر / قامت خم حلقه‌ای افزود بر زنجير من

گرچه پيريم از جوانان جهان دلخوش تريم / خنده‌ها بر صبح دارد موی چون كافور ما 

مخند‌ای نوجوان زينهار بر موی سفيد من / كه اين برف پريشان بر سر هر بام می بارد 

گرفتم سال را پنهان كنی، با مو چه می سازی؟ / گرفتم موی را كردی سيه، با رو چه می سازی؟ 

بر چهره ی من آنچه سفيدی كند نه مو است / گردی است مانده بر رخم از رهگذار عمر 

شوخی مكن ای پير كه هر موی سپيدی  / شمشير زبانی است ز بهر ادب تو 

چند شعر دیگر در باب جوانی و پیری

خمیده پشت از آن دارند پیران جهاندیده / که اندر خاک می جویند ایام جوانی را  "نظامی"

پیری آن نیست که بر سر بزند موی سپید / هر جوانی که به سر عشق ندارد پیر است  "لا ادری"

پیری به رخ ما خط از آن رو کشیده است / تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدم  "امیری فیروز کوهی"

هر چند پير و خسته دل و ناتوان شدم / هرگه که ياد روی تو كردم جوان شدم  "حافظ"  

ای سرو كه اسباب جوانی همه ‌داری / با ما به جفـــــا پنجه مينــداز كه پيريم  "اوحدی مراغه‌ای"

هد جوانی گذشت در غم بود و نبود / نوبت پيری رسيد صد غم ديگر فزود  "شيخ بهايی"

سحرگه به راهی يكی پير ديدم / سوی خاك خم گشته از ناتوانی
بگفتم: چه گم كرده‌ای اندرين راه؟ / بگفتا: جوانی، جوانی، جوانی   "ملك‌الشعراء بهار"

گفتيم كه ما و او بهم پيــــر شويــــم / مـا پير شديم و او جوان است هنوز  "عبيد زاكانی"

ز دامنگيری پيری اگر آگاه می گشتم / به دست غم نمی‌دادم گريبان جوانی را  "مهری هراتی"

چو گم شد از دلت عشق هوسباز / همــــانــــا شام پيری گشته آغاز  "حسين مسرور"

بسا پيرا كه ديدم سرخوش و شاد  / جوان روی و جوان خوی و جوان يار  "حسين مسرور"

به پيری خاك بازی گاه طفلان می‌كنم برسر / كه شايد بشنوم زان خاك بوی خردسالی را  "راهب"

در پيری از هزار جوان زنده دل ‌تريم  / صد نوبهار رشك برد بر خزان ما  "نظيری نيشابوری"

هر چند پير و خسته‌ام عيش جوانی می‌كنم  / يك بار ديگر آشتی با زندگانی می‌كنم  "ابوالحسن ورزی"