چـون شـوم خـاک رهـش دامـن بـیـفـشاند ز من
ور بــگــویــم دل بــگـردان رو بـگـردانـد ز مـن
روی رنـگـیـن را بـه هـر کـس مـی‌نـماید همچو گل
ور بــگــویــم بــازپــوشــان بــازپــوشــانــد ز مـن
چـشـم خـود را گـفـتـم آخر یک نظر سیرش ببین
گـفـت مـی‌خـواهـی مـگر تا جوی خون راند ز من
او بـه خـونـم تـشـنـه و مـن بـر لـبش تا چون شود
کــام بــســتــانــم از او یــا داد بــســتــانـد ز مـن
گـر چـو فـرهـادم به تلخی جان برآید باک نیست
بـس حـکـایـت‌هـای شـیـریـن بـاز مـی‌مـانـد ز مـن
گـر چـو شـمـعش پیش میرم بر غمم خندان شود
ور بـــرنــجــم خــاطــر نــازک بــرنــجــانــد ز مــن
دوســتـان جـان داده‌ام بـهـر دهـانـش بـنـگـریـد
کـو بـه چـیـزی مـخـتـصـر چـون بـاز مـی‌مـاند ز من
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم
عـشـق در هـر گـوشـه‌ای افـسـانه‌ای خواند ز من
.
.
.
لسان الغیب حافظ شیرازی
No comments:
Post a Comment