حافظ

بارها گفته‌ام و بارِ دگر می‌گویم

که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم

در پسِ آینه طوطی صفتم داشته‌اند

آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست

که از آن دست که او می‌کشدم، می‌رویم

دوستان عیبِ منِ بی‌دلِ حیران مکنید

گوهری دارم و صاحب نظری می‌جویم

گر چه با دلقِ مُلَمَّع* میِ گلگون عیب است

مکنم عیب کز او رنگِ ریا می‌شویم

خنده و گریۀ عشاق ز جایی دگر است

می‌سرایم به شب و وقتِ سحر می‌مویم

حافظم گفت که خاکِ درِ میخانه مبوی

گو مکن عیب که من مشکِ ختن می‌بویم