مکن حافظ از جورِ دوران شکایت

سلامی چو بویِ خوشِ آشنایی
بدان مردمِ دیدۀ روشنایی

درودی چو نورِ دلِ پارسایان
بدان شمعِ خلوتگهِ پارسایی

نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای
دلم خون شد از غصّه، ساقی کجایی؟

ز کویِ مغان رخ مگردان که آن جا
فروشند مفتاحِ مشکل گشایی

عروسِ جهان گر چه در حدِّ حُسن است
ز حد می‌برد شیوۀ بی‌وفایی

دل خستۀ من گرش همّتی هست
نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

میِ صوفی افکن کجا می‌فروشند
که در تابم از دستِ زهدِ ریایی

رفیقان چنان عهدِ صحبت شکستند
که گویی نبوده‌ست خود آشنایی

مرا گر تو بگذاری ای نفسِ طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی

بیاموزمت کیمیایِ سعادت
ز همصحبتِ بد جدایی جدایی

مکن حافظ از جورِ دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده، کارِ خدایی