حافظ شیرازی

دل مـی‌رود ز دسـتـم صاحب دلان خدا را
دردا کــه راز پـنـهـان خـواهـد شـد آشـکـارا
کـشـتـی شـکـسـتـگانیم ای باد شرطه برخیز
بــاشــد کــه بــازبــیــنــیــم دیــدار آشــنـا را
ده روزه مـهـر گـردون افسانه است و افسون
نــیـکـی بـه جـای یـاران فـرصـت شـمـار یـارا
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هــات الــصــبــوح هــبــوا یــا ایــهـا الـسـکـارا
ای صــاحــب کــرامــت شــکـرانـه سـلـامـت
روزی تـــفـــقــدی کــن درویــش بــی‌نــوا را
آسـایـش دو گـیـتی تفسیر این دو حرف است
بــا دوســتــان مــروت بــا دشــمــنــان مـدارا
در کــوی نــیــک نــامـی مـا را گـذر نـدادنـد
گــر تــو نــمـی‌پـسـنـدی تـغـیـیـر کـن قـضـا را
آن تـلـخ وش کـه صـوفـی ام الخبائثش خواند
اشــهــی لــنــا و احــلــی مـن قـبـلـه الـعـذارا
هـنـگـام تـنگدستی در عیش کوش و مستی
کـایـن کـیـمـیـای هـسـتـی قـارون کـند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلـبـر کـه در کـف او مـوم اسـت سنگ خارا
آیــیــنــه ســکــنـدر جـام مـی اسـت بـنـگـر
تــا بــر تــو عـرضـه دارد احـوال مـلـک دارا
خــوبـان پـارسـی گـو بـخـشـنـدگـان عـمـرنـد
ســـاقـــی بـــده بــشــارت رنــدان پــارســا را
حـافـظ بـه خـود نـپوشید این خرقه می آلود
ای شــیــخ پــاکــدامــن مــعــذور دار مـا را