هیلا صدیقی

هر چند که باغ از غم پائیز تکیده

از خون جوانان وطن لاله دمیده
صد گل به چمن در قدم باد بهاران

می روید وصد بوسه دهد بر لب باران
قفنوس به پا خیزد و با جان هزاره

پر می کشد از این قفس خون و
شراره
با برف زمین آب شود ظلم و قساوت

فرداش ببینند که سبز است دوباره

هیلا صدیقی