ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺴﻢ ﭼﻮ ﻗﻤﺮ ﻣﺸﻬﻮﺭﻡ

ﺩﻝ ﭼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩﺳﺖ ﻋﺠﺐ ﺩﻭﺵ ﮐﻪ ﻣﻦ
ﻣﺨﻤﻮﺭﻡ
ﯾﺎ ﻧﻤﮑﺪﺍﻥ ﮐﯽ ﺩﯾﺪﻩﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻡ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺷﮑﻨﻢ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﻣﻌﺬﻭﺭﻡ
ﺑﻮﯼ ﺟﺎﻥ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺗﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭﻡ
ﮔﺮ ﻧﻬﯽ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺷﻮﯼ
ﺁﺯﻣﻮﻥ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺯ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﻮﺭﻡ
ﺳﺎﻗﯿﺎ ﺁﺏ ﺩﺭﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ
ﺯﺍﻧﮏ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﭼﻮ ﺯﻧﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻋﻮﺭﻡ
ﺷﺐ ﮔﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺮﻗﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ
ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﺤﺸﻮﺭﻡ
ﻫﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﺟﺎﻝ ﺑﯿﺎﻣﺪ ﺑﮕﺸﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﯿﺢ
ﻫﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺰﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﻗﻮﺭﻡ
ﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺧﺮﺩ ﺭﻭ ﺟﮕﺮﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ
ﮐﻦ
ﻭﺭ ﻧﻪ ﭘﺎﺭﻩﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﻃﻮﺭﻡ
ﺑﺎﺩﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﻬﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﻫﺪ
ﺳﺎﻗﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺑﯽ ﺗﻦ ﻣﻌﻤﻮﺭﻡ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺣﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻗﺪﺣﻢ
ﺑﯽﮐﻤﺮ ﭼﺴﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻮﺭﻡ
ﺳﻮﯼ ﺧﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺎﻏﺮ ﮐﻪ ﺑﮑﻦ ﺗﯿﻤﺎﺭﻡ
ﺧﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﻧﺠﻮﺭﻡ
ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭﯾﺪﻩ ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻪ
ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺧﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻮﺭﻡ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻋﻨﺒﯽ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺎ
ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﻓﻮﺭﻡ
ﭼﻮﻥ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﺧﺎﮎ ﻟﺤﺪ ﭼﻮﻥ ﺟﺮﻋﻪ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺮﺥ ﺟﻬﺪ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﺴﻤﻢ ﻧﻮﺭﻡ
ﻧﯿﻢ ﺁﻥ ﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﻭﻡ
ﺧﺎﻟﺪﯾﻦ ﺍﺑﺪﺍ ﺷﺪ ﺭﻗﻢ ﻣﻨﺸﻮﺭﻡ
ﺍﮔﺮ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪﺍﻡ ﻫﻢ ﺯ ﻓﺮﺡ ﻣﻤﺰﻭﺟﻢ
ﻭﮔﺮ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪﺍﻡ ﻫﻢ ﺭﺳﻦ ﻣﻨﺼﻮﺭﻡ
ﺟﺎﻡ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻧﮕﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﮔﻨﺪﻩ ﮐﻨﺪ
ﺟﺎﻥ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻃﻮﺭﻡ
ﻫﻠﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺧﻤﻮﺵ ﺍﻭﻟﯿﺘﺮ
ﻣﻦ ﻓﻐﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻧﯽ ﺯ ﻟﺒﺶ ﻣﻬﺠﻮﺭﻡ
ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﮐﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺴﻢ ﭼﻮ ﻗﻤﺮ ﻣﺸﻬﻮﺭﻡ