مستيم بدان حد،كه ره خانه ندانيم
در عشق تو از غافله ي عمر برستيم
جز حالت شوريده ي ديوانه ندانيم
در باغ بجز عكس رخ دوست نبينیم
وز شاخ بجز حالت مستانه ندانيم
گفتند در اين دام يكي دانه نهاده ست
در دام چنانيم كه ما دانه ندانيم
امروز از اين نكته وافسانه مخوانيد
كافسون نپذيرد دل وافسانه ندانيم
چون شانه در ان زلف چنان رفت دل ما
كز بيخودي از زلف تو تا شانه ندانيم
باده ده وكم پرس كه چندم قدح است اين
كز ياد تو ، ما باده ز پيمانه ندانيم
مولاناي
No comments:
Post a Comment