من نه از دیدہ اشک می‌بارم
بذرِ گلگون‌ستارہ می‌کارم
نعرہ ۂ مستِ جوشِ توفانم
شورِ توفنده‌یی به سر دارم
موجِ سیلابِ شورش‌آھنگم
دشمنِ ھستیِ خس و خارم
آذرخشم که می‌خروشم تند
رعد عصیان‌گرِ شرربارم
در دلم رہ ندارد ھیبت باد
سخت بنیاد ھمچو کھسارم
دشتِ لب‌تشنۀ جنون‌رنگم
چون بیابانِ وحشت‌آثارم
سرکشم چون عقابِ آتش‌بال
ریزد ھر دم شرر ز منقارم
لاله روید ز اشکِ آبله‌ام
رھنوردِ طریقِ پیکارم
چون نسیمِ سحر سَبُک‌خیزم
چون سمندِ وفا، گران‌بارم
تپشِ گرمِ قلبِ احساسم
معنیِ زندگی‌ست تکرارم
دل من ھر چه می تپد در خون
می‌شود فاش رمزِ اسرارم
کیفِ صد خُم شراب را دارد
لذتِ رنج‌ھای آزارم
عمرِ بی‌درد را نمی‌خواھم
که از آن ھمچو مرگ بیزارم
ھرچه از جنسِ دردِ دل باشد
من ز جان و دلش خریدارم
مستم و رنجش خمارم نیست
از میِ نابِ عشق سرشارم
می‌زند موج در نگاھم نور
قرصِ خورشید در بغل دارم
دَم به دَم گِرد عشق می‌گردم
دورِ این مرکز ھمچو پَرکارم
ھر چه دارم ز سایۀ عشق است
عشق را جاودان طلب‌کارم
دامنِ پاکِ عشق را «سرمد»
گر بمیرم ز دست نگذارم !
No comments:
Post a Comment