ماییم ما، که خرقه بمستی دریده ایم

ماییم ما، که خرقه بمستی دریده ایم
پیوند دوست خورده،زدشمن بریده ایم

صوفی پی کرامت و زاهد پی بهشت
ما از دو کون، سایه یاری گزیده ایم

ازدیده بهتری، چه کسی دیده درجهان
بهتر ز دیده ،ما که همان نور دیده ایم

ان اهوم ،که انس به ادم نمیکنم
عیبم مکن اگر بسینه صحرا خزیده ایم

چونشمع خنده برلب و اتش میان جان
کس راوقوف نیست چه زخمی چشیده ایم

پرسندمردمان،که رشته ایمان چه کرده ای
زنهار داده ایم و طره مویی خریده ایم

چون نی تهی زکینه،پرازنغمه های زار
از هر دهان، حکایت دردی شنیده ایم

گفتی بمیرد این"سروش"وفراموش میکند
غافل که نقش او به دل و جان کشیده ایم