سعدی

روزگاریست که سودازده ی روی توام
خوابگه نیست مگر خاک سر کوی توام
به دو چشم تو که شوریده تر از بخت منست
که به روی تو من آشفته تر از موی توام
نقد هر عقل که در کیسه ی پندارم بود
کمتر از هیچ برآمد به ترازوی توام
همدمی نیست که گوید سخنی پیش منت
محرمی نیست که آرد خبری سوی توام
چشم برهم نزنم گر تو به تیرم بزنی
لیک ترسم که بدوزد نظر از روی توام
زین سبب خلق جهانند مرید سخنم
که ریاضت کش محراب دو ابروی توام
دست مرگم نکند میخ سراپرده ی عمر
گر سعادت بزند خیمه به پهلوی توام
تو مپندار کزین در به ملامت بروم
که گرم تیغ زنی بنده ی بازوی توام

سعدی از پرده ی عشاق چه خوش میگوید
ترک من پرده برانداز که هندوی توام.