نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
هر آن چه ناصح مشفق* بگویدت، بپذیر

ز وصلِ رویِ جوانان تمتّعی بردار
که در کمینگهِ عمر است، مکرِ عالمِ پیر

نعیم هر دو جهان پیشِ عاشقان بجوی
که این متاعِ قلیل است و آن عطای کثیر

معاشری خوش* و رودی بساز می‌خواهم
که درد خویش بگویم به نالۀ بم و زیر

بر آن سرم* که ننوشم می و گنه نکنم
اگر موافقِ تدبیرِ من شود تقدیر

چو قسمت ازلی بی حضور ما کردند
گر اندکی نه به وفق رضاست، خرده مگیر

چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک
که نقش خال نگارم نمی‌رود ز ضمیر

بیار ساغر دُرُّ خوشاب، ای ساقی
حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر

به عزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار
ولی کرشمۀ ساقی نمی‌کند تقصیر

می دوساله و محبوب چارده ساله
همین بس است مرا ،صحبت صغیر و کبیر

دل رمیدۀ ما را که پیش می‌گیرد؟
خبر دهید به مجنون خسته از زنجیر

حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ
که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر